W miejscowości, w której pracujemy trafiamy na dwóch francuskich księży, a ściślej księdza i zakonnika z zakonu Braci Białych. Obydwaj pracują w miejscowych szkołach. Jeden jako matematyk drugi jako nauczyciel języka francuskiego. Wiedząc, że jesteśmy katolikami zapraszają nas na mszę świętą. To nasza pierwsza msza w kraju muzułmańskim. Niedziela to dzień powszedni dla miejscowych dlatego spotykamy się wieczorem. Spotkanie w niedużej sali. Przyzwyczajona do dystansu między celebrującym nabożeństwo kapłanem w ogromnych krakowskich kościołach a wiernymi, poczułam się jak w środku obrazu Leonarda da Vinci siedząc przy długim stole otoczonym wiernymi ze wszystkich stron świata. Kongijczycy, Ruandyjczycy, nawet kilku Algierczyków. W miejsce opłatków gliniany talerz z kawałkami podpłomyka. Ceremonia zgodna z zaleceniami soborowymi, wybrano język francuski najbardziej zrozumiały przez wszystkich wiernych, tylko Ojcze Nasz zabrzmiało kilka razy w językach dla mnie egzotycznych. Nie zabrakło i tego po polsku. Krótkie kazanie, które trudno nazwać kazaniem w naszym pojęciu, raczej fragment wykładu na bardzo wysokim teologicznym poziomie. Talerz z chlebem po przemienieniu wędrował od osoby do osoby i każdy brał jeden kawałeczek. Poczułam się nieswojo, jestem jednak tradycjonalistką. A po mszy agapa jak za czasów pierwszych chrześcijan. Przy tej ilości wiernych można było sobie pozwolić na wspólną kolację. Każdy przyniósł potrawę charakterystyczną dla swojego kraju.
Projekt realizowany przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego
